“พลอยเริ่มสนใจจิตวิทยาตั้งแต่มัธยมปลาย แต่ตอนนั้นเราไม่รู้ว่ามันคืออะไร” เธอเริ่มเล่าจุดเริ่มต้นที่สนใจด้านจิตวิทยา

“เรารู้สึกว่าเพื่อนๆ ของเรามีหลากหลาย มีทั้งคนที่ร่าเริง คนที่ตั้งใจเรียน คนที่เข้ามาช่วยเราทันที หรือบางคนก็ไม่ค่อยสบายใจ ที่จะช่วยเรา ทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่กับเรา พลอยสงสัยว่าทำไมเพื่อนๆ เราถึงไม่เหมือนกัน มีนิสัยแตกต่างหลากหลาย 

“พอพี่สาวของพลอยจะเข้ามหาวิทยาลัย เขาไปค่ายแนะแนว แล้วมาบอกเราว่ามีคณะจิตวิทยาด้วยนะ ตอนแรกเราก็สงสัยว่ามันคือการสะกดจิตหรืออะไร ก็เลยพยายามหาความรู้เพิ่ม ฟังหนังสือเสียงที่พูดถึงจิตวิทยาต่างๆ ตอนเรียนปริญญาตรีคณะอักษรศาสตร์ พลอยก็เลือกจิตวิทยาเป็นวิชาโท เราก็เริ่มเห็นว่ามันเป็นเรื่องของการศึกษาพฤติกรรมของมนุษย์ จิตใจมนุษย์ว่า เขาเกิดพฤติกรรมแบบนี้เพราะอะไร แล้วเราก็เริ่มเห็น การเชื่อมโยงกับตัวเองเพิ่มมากขึ้น เหมือนเราเรียนแล้วก็ได้ใช้จิตวิทยาอันนั้นมาสังเกตการเรียนรู้ของตัวเอง”

หลังจากจบปริญญาตรีคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย พลอยก็เริ่มงานที่สำนักพิมพ์ผีเสื้อ ซึ่งที่นี่เองเปรียบเหมือนบันไดขั้นแรกสู่วงการงานเขียนและบรรณาธิการ 

พลอยทำงานที่สำนักพิมพ์ผีเสื้อ 2 ปี ก่อนจะออกมาศึกษาต่อปริญญาโทด้านจิตวิทยาการปรึกษา ซึ่งเธอบอกว่าการเรียนต่อปริญญาโทด้านจิตวิทยา ช่วยให้เธอเข้าใจและยอมรับตัวเองมากขึ้น
“ก่อนหน้านี้ พลอยรู้สึกว่าเราเป็นภาระ เราไม่โอเคที่มองไม่เห็น เราก็ไม่ชอบที่เรามองไม่เห็น แต่พอเราเรียนจิตวิทยา เราก็ค่อยๆ ได้สื่อสารกับตัวเอง ยอมรับตัวเองมากขึ้น ว่าจริงๆ ก็ไม่เป็นไรนะ การที่เรามองไม่เห็น บางทีก็ไม่ใช่สิ่งที่ไม่โอเคขนาดนั้น เราแค่ไม่ชอบสถานการณ์นี้เท่านั้นเอง ที่เราไม่เห็นภาพนี้ เราแค่ไม่ชอบที่เราอ่านหนังสือเล่มนี้ไม่ได้ การเรียนจิตวิทยาทำให้เราได้สื่อสารกับตัวเอง เข้าใจตัวเองมากขึ้น

“เมื่อก่อน พอมีเหตุการณ์อะไรมากระทบ เราไม่ได้มองแค่ตัวเหตุการณ์นั้น แต่เรามองว่ามันคือทั้งชีวิตของเรา คือตัวเราทั้งหมด เช่น สมมติว่าเราช่วยเพื่อนทำงานกลุ่มไม่ได้ พลอยจะรู้สึกว่าเราแย่มากเลย เราทำอะไรไม่ได้ ไม่ได้เรื่อง ชีวิตเราทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว แค่ช่วยเพื่อนทำงานกลุ่มยังไม่ได้เลย มันขยายไปใหญ่มาก หลังจากเรียนจิตวิทยามุมมองเราจะเปลี่ยน เรารู้สึกอยากช่วย แต่สถานการณ์นี้เราช่วยไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรนะ สถานการณ์อื่นเราอาจจะช่วยได้ หรือช่วยในด้านอื่นๆ มันไม่ใช่ทั้งชีวิตของเรา เป็นแค่วันนั้น เวลานั้น สถานการณ์นั้น เท่านั้นเอง” 

พลอยยังเล่าต่อไปอีกว่า ตอนเด็กๆ เธอมักสงสัยว่าตัวเองจะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นได้อย่างไร  

“สมัยพลอยเด็กๆ หรือแม้กระทั่งเข้ามหาลัยก็ยังมีความไม่มั่นใจว่าเราจะเป็นประโยชน์กับคนอื่นได้ยังไง เรามองไม่ออก พอเราทำงาน เริ่มได้เจอเพื่อนๆ เยอะขึ้น เจอคนอื่นๆ เยอะขึ้น เห็นว่าจริงๆ ถึงสายตาเรามองไม่เห็น แต่เรามีความรู้ เรามีความถนัดด้านภาษาไทย ช่วยเขาเขียนก็ได้ ช่วยเขาเรียบเรียงข้อความที่เขาเขียน หรือช่วยปรับแก้ เราก็ทำได้นี่หน่า ทำให้เข้าใจว่า เดี๋ยวเราก็ค่อยๆ เจอบางอย่างที่เราทำได้เพิ่มมากขึ้น

“เราเริ่มเห็นการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แต่ละคนต้องมีจังหวะที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น และมีบางจังหวะที่เราต้องการความช่วยเหลือ เพราะฉะนั้น มันไม่เป็นไรเลย ที่วันนี้เรากำลังรับความช่วยเหลือจากใครบางคนอยู่ เพราะว่าวันหนึ่งเราก็จะได้เป็นคนที่ช่วยเหลือหรือส่งต่ออะไรบางอย่างให้คนอื่นๆ ได้ เมื่อก่อนพลอยจะรู้สึกแย่เวลารับความช่วยเหลือจากใคร เราเกรงใจ กลัวเป็นภาระ แต่พอตอนนี้แทนจะรู้สึกแย่ พลอยความรู้สึกขอบคุณ และซาบซึ้งใจที่สังคมนี้น่าอยู่ มีการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และเราก็รู้ว่าวันหนึ่งเราก็จะมีโอกาสได้ช่วยเหลือคนอื่นเช่นกัน” 

แม้ว่าการเรียนจิตวิทยาจะเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญ ที่ทำให้พลอยชัดเจนในตัวเอง แต่อีกสิ่งหนึ่งที่เป็นจุดเริ่มต้นความช่างคิด ช่างสงสัย และพยายามไขว่คว้าหาคำตอบ ก็มาจากการเขียนบันทึกประจำวันที่พลอยทำมาหลายปีแล้วนั่นเอง 

เมื่อเราถามพลอยว่าทุกวันนี้เธอมีความสุขกับอะไรบ้าง คำตอบของเธอ ทำให้เราพบว่าความสุขเป็นสิ่งที่เรียบง่ายกว่าที่คิด เพราะความสุขในแต่ละวัน สำหรับพลอยไม่ได้หมายถึงการไปถึงเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่หรือการมีทุกอย่างพร้อมสรรพ แต่เริ่มต้นจากการดูแลตัวเองและคนรอบข้าง รวมถึงความรู้สึกว่าได้รับการดูแลกลับมา “บางทีแค่ได้ทาสกินแคร์หลังอาบน้ำ ก็ดีจังเลยที่เราได้ดูแลตัวเอง” พลอยเล่าพร้อมรอยยิ้ม

หรือโมเมนต์เล็กๆ ในชีวิตประจำวันก็เป็นความสุขที่จับต้องได้สำหรับพลอย เช่น การออกไปวิ่งตอนเช้ากับคุณพ่อหรือเพื่อน การเลือกซื้ออาหารที่มีประโยชน์และแบ่งปันกับคนในครอบครัว
“ล่าสุดพลอยซื้อโกโก้ยี่ห้อใหม่มาชงดื่มกับพ่อ นั่งดื่มด้วยกัน แค่ช่วงเวลานี้มันก็ดีจังเลย” พลอยกล่าวพร้อมบอกว่าสิ่งเหล่านี้ไม่เพียงเป็นความสุขเล็กๆ แต่ยังเป็นสิ่งที่ช่วยประคองจิตใจ 

“สำหรับพลอยความสุขไม่ใช่เรื่องของการมองหา แต่คือเรื่องของการมองเห็น เราต้องแค่เห็นเลย ถ้าเรามองหาเราไม่เจอหรอก เพราะถ้าหา แสดงว่าเรารู้สึกว่ามันไม่มี เราถึงต้องไปหามัน แต่ถ้าเรารู้ว่าความสุขมีอยู่รอบตัว แค่มองเห็น และยินดีที่มีสิ่งนี้อยู่ ขอบคุณที่สิ่งดีๆ เล็กๆ น้อยๆ นี้เกิดกับเรา แม้จะมี 108 ปัญหา ก็มี 108 ความสุขได้เช่นกัน” พลอยเล่าเสริมว่า ความสุขเล็กๆ เหล่านี้เหมือนขอนไม้ที่ช่วยประคองเราในวันที่คลื่นลมชีวิตแรง 

“เราจะมีความสุขเมื่อประสบความสำเร็จก็ได้ มันก็ภาคภูมิใจ แต่จะดีกว่าไหมถ้าเรามีความสุขได้เลยตอนนี้ ไม่ต้องรอให้ถึงวันนั้น เป็นความสุขที่เราเก็บเกี่ยวระหว่างทาง เพราะถ้ารอให้ประสบความสำเร็จ 10 ปี อาจมีความสุข 1 ครั้ง หรือว่าปีหนึ่งมีความสุขสักครั้งหนึ่ง ซึ่งน้อยเกินไป แต่ถ้าเรามีความสุขกับโมเมนต์เล็กๆ เราจะมีความสุขได้ทุกวัน” 

แน่นอนว่าใครๆ ก็อยากบรรลุเป้าหมายและประสบความสำเร็จ สำหรับพลอยก็เช่นกัน แม้จะมีเป้าหมายใหญ่ เช่น การเขียนหนังสือหลายเล่มและการสร้างความเข้าใจเรื่องคนพิการให้แก่สังคม แต่พลอยก็เลือกที่จะก้าวไปสู่สิ่งเหล่านั้นอย่างมีความสุขในแต่ละวัน มากกว่าการกดดันตัวเอง พลอยบอกว่า “ความสุขสำหรับพลอยมีความสำคัญ เพราะมันสัมพันธ์กับคนรอบข้างของพลอยด้วย”

เธอหมายถึงคุณพ่อ คุณแม่และครอบครัว ที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ และการมีกันและกัน ก็ทำให้ทุกวันเป็นวันที่มีความสุข

ในมุมมองของพลอย ความสุขไม่ใช่สิ่งที่ต้องรอให้เกิดขึ้นในวันข้างหน้า แต่คือการเก็บเกี่ยวช่วงเวลาดีๆ ในทุกวัน รวมถึงการขอบคุณสิ่งที่มีอยู่ในปัจจุบัน ก็เป็นสิ่งสำคัญที่เธออยากให้ทุกคนไม่ลืม
“พลอยรู้สึกว่าในขณะที่เราอยากมีอะไรบางอย่างที่เราไม่มี เราจะลืมขอบคุณสิ่งที่เรามีอยู่แล้ว สิ่งที่ยังดีอยู่ในชีวิต พลอยอยากให้ทุกคนไม่ลืมขอบคุณสิ่งเหล่านี้ บางครั้งเวลาที่เราเครียด เราจะลืมฟังเสียงตัวเอง เหมือนเราอยู่บนสายพานที่วิ่งตลอดเวลา ไหลไปกับความกังวลนั้น แต่ถ้าเรากระโดดออกมาจากสายพาน อยู่กับตัวเองนิ่งๆ แค่ 5 วินาที เราอาจจะได้ยินเสียงที่ถามตัวเองว่าเรากำลังทำอะไร เราเครียดไปหรือเปล่า 

ซึ่งพลอยเคยมีจังหวะนึงที่คิดกับตัวเองว่าจริงๆ ฉันก็น่ารักนะที่ฉันใจดีกับตัวเอง แล้วโมเมนต์นั้นก็เกิดความรู้สึกว่าดีจังเลยที่เราได้ยินเสียงตัวเอง มันเป็นเหมือนพรข้อหนึ่ง ที่อยากให้ทุกคนได้รับรู้ว่าจริงๆ แล้วตัวเราก็ต้องการความรักจากตัวเองเช่นกัน”