เป็นไปได้ว่า ทั้งหมดนี้มาจากการที่เราทำงานแบบผิดวิธี และการหักโหมทำงานแบบไม่พักนั้นอาจไม่ได้ส่งผลดีตลอดไป

วันนี้ The Present Move จึงอยากชวนทุกท่านมารู้จักกับ ‘โพโมโดโร’ (POMODORO) ซึ่งเป็นอีกหนึ่งวิธีการทำงานและแบ่งเวลาที่อาจกำลังบอกเราว่า หากจะมี work-life balance ที่แท้จริงได้นั้น อาจเริ่มจากการคิดเรื่อง ‘เวลาพัก’ และการต้องรู้จักว่า ตัวเราเองมีสไตล์การทำงานอย่างไร เพื่อที่จะได้ไม่เหนื่อยในการทำงานมากจนเกินไป

‘โพโมโดโร’ (POMODORO) คือ เทคนิคการจัดการเวลาที่มีที่มาจากคำว่า ‘มะเขือเทศ’ ในภาษาอิตาลี ซึ่งสิ่งนี้คิดค้นโดยชาวอิตาลีที่ชื่อว่า ฟรานเชสโก คิริลโล (Francesco Cirillo) ซึ่งได้ไอเดียมาจากนาฬิกาของเขาที่มีรูปทรงคล้ายมะเขือเทศ จึงกลายมาเป็นชื่อของเทคนิควิธีแห่งนี้

เทคนิคของโพโมโดโรว่าด้วยการ ‘บริหารเวลา’ ที่ต้องมี ‘การพัก 5 นาที’
ในระหว่างการทำงานทุกๆ 25 นาที และเมื่อครบ 4 ครั้ง (60 นาที) จะขยายเวลาพักให้ยาวขึ้นถึง 15-30 นาทีได้เลย

หลายท่านอาจสงสัยว่า ‘การพัก’ ระหว่างทำงานแบบยิบๆ ย่อยๆ เช่นนี้ จะส่งผลให้การทำงานมีประสิทธิภาพมากขึ้นจริงหรือ ถ้าอย่างนั้น ผู้เขียนอาจลองชวนทุกท่านปรับวิธีการมองเรื่องเหล่านี้สักเล็กน้อย 

เพราะแทนที่เราจะไปมองว่า การพักเล็กๆ น้อยๆ นี้ทำให้กลายเป็นการแอบอู้ หรือเชื้อเชิญให้คนทำงานหลายคนขี้เกียจ แท้ที่จริงแล้ว อาจเป็นการเพิ่มสมาธิและยังปล่อยใจให้ผ่อนคลายขึ้นได้ในพร้อมๆ กันอีกด้วย 

และนั่นคือการจัดการเวลาให้คุณได้พักสักหน่อย โดยที่ไม่ต้องรู้สึกผิดที่จะวางคอมพิวเตอร์ลงบ้าง

ผลลัพธ์ที่แข็งแรงจากการใช้เทคนิคโพโมโดโรที่นักจิตวิทยาและผู้ทดลองใช้เทคนิควิธีนี้
หลายคนมองว่า การวางช่วงเวลาให้ได้พักบ่อยๆ นั้น ทำให้เรารู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้น สดชื่นขึ้น ลดการเหนื่อยล้าจากการทำงานได้อย่างดี อีกทั้งการทำงานแบบแบ่งเวลาเช่นนี้ ยังช่วยให้เราได้คอยเช็กงานยิบๆ ย่อยๆ โดยที่ยังไม่หลุดโฟกัสไปจากงานหลัก และยังบริหารจัดการเวลาได้ดีขึ้น เพราะว่ามีสมาธิมากขึ้น ไม่ว่อกแว่ก

อย่างไรก็ดี การบริหารจัดการเวลาแบบเจ้ามะเขือเทศนี้ก็มีจุดอ่อนอยู่บ้าง เพราะเมื่อเราใช้ ‘เวลา’ มาเป็นสิ่งสำคัญในการจัดการกิจกรรมที่จะเกิดขึ้นตลอดช่วงเวลาในการทำงาน ดังนั้นโพโมโดโรจึงอาจไม่เหมาะกับการที่มีเหตุฉุกเฉินเร่งด่วนบ่อยๆ หรือกับงานบางอย่างที่ใช้เวลาเพียง 25 นาทีในการจัดการงานไม่เสร็จสิ้น เพราะฉะนั้นการพักบ่อยๆ อาจส่งผลให้เกิดการรบกวนความต่อเนื่องของงานอย่างเลี่ยงไม่ได้

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ผู้เขียนยังคงยืนยันว่า ‘การพัก’ คือสิ่งสำคัญ ไม่ว่าเราจะเก่งสักเพียงใด บ้างานสักแค่ไหน แต่หากใช้ชีวิตหรือทำงานยาวๆ แบบไม่พักผ่อนเลยนั้น เมื่อถึงเวลาแล้วร่างกายอาจฟ้องประท้วงเอาได้

และสิ่งสำคัญคือไม่ใช่แค่ ‘เวลา’ ที่จากไปแล้วไม่ไหลย้อนกลับ

แต่ ‘สุขภาพ’ ก็เป็นอีกเรื่องที่สำคัญไม่แพ้กัน เพราะว่าสุขภาพนั้นก็เป็นสิ่งที่หากพังไปแล้ว ก็ยากที่จะแก้ไขกลับมาให้เหมือนดังเดิมเช่นกัน