จุ๊บ : เราเป็น dog person มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ‘คำมุ’ หมาตัวแรกเปรียบเสมือนศูนย์รวมจิตใจของบ้าน น้องกลายเป็นบทสนทนาหลักที่คนในครอบครัวคุยกัน มีช่วงหนึ่งพาน้องไปหาหมอบ่อยมาก จนหมอบอกว่าอยู่ได้นานที่สุดแค่ 5 เดือน ในช่วงระยะเวลานั้น น้องอยู่โรงพยาบาลมากกว่าอยู่บ้าน ทำให้ค่าใช้จ่ายสูงขึ้น และเราไม่รู้ว่า คำมุรู้สึกดีกับการอยู่โรงพยาบาลจริงไหม

เราเห็นน้องโดนเจาะเลือดซ้ำไปซ้ำมา เดี๋ยวตัวบวม เดี๋ยวตัวยุบ มันเป็นภาพที่ทรมานใจมาก เจ้าของจะเริ่มรับรู้ได้เองว่า นี่คือช่วงสุดท้ายแล้วจริงๆ บ้านเราจึงตัดสินพาคำมุกลับมาอยู่บ้าน ซึ่งน้องไม่ร้อง ไม่อาเจียน ไม่แสดงอาการเจ็บออกมาเลย จนกระทั่งวันหนึ่งเราต้องไปประชุมข้างนอก และพี่สาวต้องพาแม่ไปหาหมอ น้องเลือกที่จะไปวันนั้น วันที่ไม่มีใครอยู่บ้าน มีแค่ญาติของเราที่มาช่วยเฝ้าให้ น้องเลือกจากไปในยามที่ไม่มีคนที่รักเห็น

การสูญเสียครั้งนี้ไม่ใช่แค่สูญเสียสัตว์เลี้ยง แต่สูญเสียความสัมพันธ์ในบ้าน และสภาพจิตใจของแต่ละคน เช่น แม่รู้สึกเหมือนสูญเสียเพื่อนคนหนึ่งในชีวิตไป แต่เราก็มองว่าทุกคนทำดีที่สุดแล้วในทุกมิติ สิ่งที่เหลืออยู่จึงไม่ใช่ความรู้สึกติดค้าง แต่เป็นความคิดถึง ทุกวันนี้เราก็ยังเปิดรูปน้องดูอยู่เลย ยังอยากเห็นน้องทั้งในวันที่น่ารัก และวันที่ป่วย เรามองว่ามันเป็นความสูญเสียที่สวยงาม

กอเตย : ประสบการณ์ร่วมคือ ‘ความสูญเสีย’ อย่างตัวเราเองสูญเสียหมาในช่วงมัธยม
‘หวานเย็น’ คือหมาตัวแรกและตัวเดียวที่วิ่งออกไปเล่นข้างนอกแล้วโดนรถชน แต่น้องเลือกที่จะพาตัวเองกลับมาหาเราในบ้าน หวานเย็นเดินมาด้วยสภาพที่ดูเหมือนไม่เจ็บปวดเลย ไม่มีเลือดออกแม้แต่นิดเดียว ตอนนั้นเราตกใจมากที่หมาโดนรถชน และไม่รู้ว่าควรจะช่วยน้องอย่างไร 

หวานเย็นค่อยๆ หลับไปในอ้อมกอดเรา ตอนนั้นเรารู้แค่ว่าหวานเย็นจากเราไปแล้ว แต่ไม่เคยทำความเข้าใจเรื่องความรู้สึกของตัวเอง เมื่อโตขึ้นจึงเพิ่งเข้าใจว่า ความรู้สึกจากเหตุการณ์นั้นไม่ใช่แค่ความเสียใจ แต่คือความโศกที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ติดค้าง และโทษตัวเองว่าน่าจะดูแลน้องให้ดีกว่านี้

ปลา : ความสูญเสียของเรามาในรูปแบบสัตว์เลี้ยงหายไปจากบ้าน บ้านเราจะมีแมว 2 ประเภท คือแมวจรที่ให้อาหารจนสนิทกัน และแมวที่อยู่ในบ้าน สำหรับแมวจร เราจะเลี้ยงกึ่งปิดกึ่งเปิด เพราะน้องมีความสุขที่ได้วิ่งเล่นนอกบ้านอย่างอิสระ รวมถึงมีเพื่อนบ้านช่วยดูแลด้วย แต่แมวจรมักจะค่อยๆ ทยอยหายไปทีละตัว และไม่เคยมีตัวไหนกลับมาเลย โดยที่เราไม่รู้สาเหตุว่าน้องๆ หายไปไหน 

แต่มีตัวหนึ่งที่เรารักมากชื่อว่า ‘โกล์ด’ ซึ่งไม่สามารถเลี้ยงในบ้านได้ เพราะโกล์ดจะกัดกับแมวตัวอื่น ตอนนั้นเราไม่เข้าใจว่าทำไมแมวกัดกัน (เพิ่งมารู้ทีหลังว่า แมวตัวผู้อยู่ด้วยกันไม่ได้) จึงแก้ปัญหาด้วยการแยกพื้นที่ ซึ่งอยู่ๆ วันหนึ่งโกล์ดก็หายไป 

เหตุการณ์ครั้งนี้เหมือนเป็นคำสาปว่า เราจะต้องมองหาแมวที่ลักษณะคล้ายแมวของเราไปตลอดกาล มันเป็นความสูญเสียที่เรายังไม่ได้บอกลา และมีคำถามติดค้างอยู่ในใจ ว่าน้องหายไปไหน หรือยังมีชีวิตอยู่ไหม แต่ท้ายที่สุด เราก็คิดได้ว่า ตัวเองไม่ได้ผลักไสน้องออกไป แต่มันคือการเลือกการตัดสินใจของน้องเอง