ในวันที่ตโจได้กลับบ้าน พยาบาลทั้งวอร์ดปรบมือให้กำลังใจ เพราะทุกคนจำหน้าได้ เวรเปลทุกเวรเคยเข็นตโจเข้าห้องฉุกเฉิน แม้ต้องต่อสู้กับความเจ็บป่วยทางกาย แต่ตโจกลับเป็นเด็กอารมณ์ดี ยิ้มง่าย เป็นที่รัก และบางครั้งก็เป็นครูให้กับผู้ที่พบพานผ่านมา 

“ตโจเป็นเด็กโชคดีมีแต่คนเอ็นดู” พ่อบอลกล่าว โดยมีแม่หน่อยช่วยอธิบายเพิ่มเติมให้ฟังว่า  

“เด็กที่เจ็บป่วยเยอะๆ แล้วอยู่ในไอซียูนาน ส่วนใหญ่จะมีอาการวิตกกังวล แต่ตโจไม่เป็น ส่วนหนึ่งน่าจะมาจากที่พ่อกับแม่ตกลงกันว่า จะไม่เข้าไปหาลูกด้วยอารมณ์ลบ แล้วแม่อ่าน

นิทานให้ตโจฟังทุกวัน จนวันหนึ่งแม่ไปเยี่ยมน้อง เห็นพี่พยาบาลกำลังอ่านนิทานให้ลูกเราฟัง แล้วลูกฉันเปลี่ยนชุดใหม่ทุกวัน ไม่เคยใส่ชุดโรงพยาบาลเลย เพราะพยาบาลหาชุดใหม่มาให้ สงกรานต์ก็ใส่ลายดอก บางวันก็มีหมวก คือทุกคนเอ็นดูตโจ ทุกวันนี้แม่ก็ยังไปหาพี่ๆ ที่ไอซียู เวลาไปตรวจ follow up มีหมอเดินมาทักว่า นี่เห็นตั้งแต่หมอเป็นนักเรียนปี 4 เลยนะ หรือคนที่รักษาตโจปีแรก ก็เป็นอาจารย์กันหมด ทุกคนผ่านตโจมาหมด เพราะมีปัญหาทั้งตัวไม่ใช่แค่ช่องท้อง ทั้งปอด ตา กระเพาะกายภาพบำบัด โภชนาการ ต่อมไร้ท่อ โรคเลือด เพราะต้องให้ยาละลายลิ่มเลือด ศัลยกรรม แทบทุกคนในโรงพยาบาลรู้จักตโจ” 

“สิ่งที่ไม่เสียของเขา คือ สมอง กับ หัวใจ” ประโยคสั้นๆ ที่พ่อบอลบอกกับเรา อาจเป็นเพียงประโยคบอกเล่าหากฟังเพียงผ่านๆ แต่อีกนัยหนึ่งก็แสดงให้เห็นว่า ในความเจ็บป่วยที่น้องต้องเผชิญ แม้ร่างกายส่วนอื่นจะบอบช้ำและรวนเร แต่สมองกับหัวใจยังคงทำหน้าที่อย่างแข็งขัน สมองที่พร้อมจะเรียนรู้ แสดงออกมาผ่านแววตาช่างสงสัย และหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ ทำให้ตโจยังคงเป็นเด็กสดใสร่าเริง เปี่ยมด้วยความหวัง

โดยไม่รู้ตัว ตโจสอนบทเรียนให้กับแม่หน่อย พ่อบอล รวมทั้งทุกคนที่ติดตามอ่านเรื่องราวของเขาให้เข้าใจว่า ชีวิตนั้นไม่ใช่เพียงแค่การเอาชนะความเจ็บป่วย แต่คือการเรียนรู้ที่จะเติบโตแม้ในช่วงเวลาที่เผชิญความทุกข์ และการมองหาความสุขเล็กๆ ในปัจจุบันขณะ ก็ช่วยทำให้ช่วงเวลาที่ยากลำบากไม่โหดร้ายเกินไปนัก ความเจ็บป่วยของตโจเปรียบเสมือนครูผู้เงียบงัน ที่ทำให้เราได้เห็นความหมายของความรัก ศรัทธา ปาฏิหาริย์ 3 คำที่แม่หน่อย มักใช้ทุกครั้ง ที่เขียนเล่าเรื่องของน้องในเพจ 

“เขาเกิดมาทำให้เราดีขึ้นนะ ไม่งั้นถ้ายังเป็นหน่อยเวอร์ชันเดิม ก็เละเทะนะ เขาทำให้เราดีขึ้น ขณะเดียวกันเราทำให้เขาดีขึ้นเหมือนกัน ไม่ใช่เกิดมาเพื่อมีบุญคุณต่อกัน ไม่ได้บอกว่า ไม่ให้ตอบแทนนะ คนละประเด็น ตอบแทนได้ แต่เราไม่ได้คาดหวังแบบนั้น เรารู้สึกว่าเรากับลูกเกิดมาเพื่อเกื้อกูลกันจริงๆ 

“แล้วพอเรามีความสุขกับสิ่งที่ทำ มีความสุขกับลูก ทำให้ความหมายของการมีชีวิตอยู่ของเราคือการได้ทำอะไรเพื่อคนอื่น เพราะลูกก็คือคนอื่นเหมือนกัน แล้วเราก็เผื่อแผ่ไปยังทุกๆ คนด้วย ทำอะไรเพื่อ 1 คนใน 80 กว่าล้านคนในประเทศไทยได้ เราก็จะทำ หรือทำอะไรเพื่อคนที่ติดตามเพจเราได้ แค่มีคนทักมาหลังเพจ แม่ก็แฮปปี้แล้ว บางคนทักมาถามว่า ลูกต้องเจาะคอ ตัดสินใจยังไง เราก็รับฟังเขา เพราะเรารู้ว่า ในวินาทีที่เป็นทุกข์ มีใครสักคนที่รับฟังเขามันก็รู้สึกดีแล้ว ซึ่งจากประสบการณ์แม่ เราทำงานเป็นทีม ถ้าเรามีทีมที่ดี ก็จะมีแรงซัปพอร์ตกันอยู่ ก็เลยพร้อมว่า ทำอะไรเพื่อใครได้ ก็อยากช่วย ซึ่งทีมไม่จำเป็นแค่พ่อแม่ แต่เป็นใครก็ได้”

“คนรอบข้างที่ใจดีต่อกันสำคัญมากนะ พี่แหม่ม (สุริวิภา กุลตังวัฒนา) เคยบอกกับแม่ว่า จังหวะที่ตโจเป็นแบบนี้ คนที่ควรถูกโอบอุ้มที่สุดไม่ใช่ลูก แต่เป็นพ่อแม่ เพราะเขาต้องการกำลังใจมากที่สุด เพราะลูกมีหมอดูแลอยู่แล้ว เราก็แบบ เออ เราไม่เคยนึกถึงเลย” 

แม่หน่อยเล่าถึงสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีความหมาย เมื่อประสบการณ์การต่อสู้กับความเจ็บป่วยของลูก ทำให้ได้เรียนรู้ถึงพลังของการรับฟังและการอยู่เคียงข้างในยามทุกข์ยาก จนเกิดเป็นความตั้งใจที่จะช่วยเหลือและแบ่งปันกำลังใจให้กับคนอื่นๆ

แม้เป็นเพียงแค่คนคนหนึ่งในสังคมใหญ่ แต่ทุกๆ การรับฟัง การให้คำปรึกษา การยื่นมือช่วยเหลือ ก็อาจสร้างความเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ให้เกิดขึ้นได้ 

“เพราะเราไม่มีทางรู้ว่ากว่าจะมาเป็นรอยยิ้มของผู้คนที่เราพบเจอในวันนี้ พวกเขาร้องไห้มากี่ครั้ง กอบกู้ความหวังมากี่หน”

เรามองน้องตโจโพสท่าถ่ายรูปกับคุณพ่อคุณแม่ เด็กชายทำท่าทางทะเล้น เรียกเสียงหัวเราะจากพ่อบอล แม่หน่อย รวมถึงคนที่ผ่านไปผ่านมาก็ต่างอมยิ้มมองด้วยสายตาเอ็นดู แน่นอนว่าคนเหล่านั้นย่อมไม่รู้ว่า กว่าจะมีรอยยิ้มธรรมดาๆ อย่างวันนี้ ทั้งสามคนผ่านอะไรมาบ้าง พวกเขาไม่เห็นวันที่แม่หน่อยร้องไห้อยู่ริมระเบียง กอบกู้ความหวังด้วยเพลงจากพี่ตูน บอดี้สแลม ที่บังเอิญดังขึ้นมา  ไม่เห็นพ่อบอลที่ให้กำลังใจแม่หน่อยครั้งแล้วครั้งเล่า และไม่เห็นรอยแผลผ่าตัดภายใต้เสื้อยืดที่น้องสวมใส่ แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ พ่อแม่ที่มีความสุข กับเด็กชายตัวจิ๋วตัดผมม้าเต่อ ใส่แว่นตาทรงกลม สวมเสื้อยืด และกางเกงยีนสุดเท่ ผู้สร้างเสียงหัวเราะให้กับครอบครัว 

เรื่องราวของน้องตโจ ที่เราได้ฟังครั้งนี้ จึงอาจเตือนใจเราว่า ทุกคนล้วนมีบาดแผลที่มองไม่เห็น และ ‘ปัจจุบัน’ ที่เราใจดีต่อกันจึงสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด ความอ่อนโยนต่อกัน ไม่ถือโทษเรื่องหนักนิดเบาหน่อย หรือเพียงแค่น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจกลายเป็นความหวังที่ยิ่งใหญ่ ให้ใครบางคนผ่านพ้นวันที่ยากลำบากไปได้ เพราะเราต่างเกิดมาเรียนรู้และเกื้อกูลกัน