คำพูดจากซีรีส์ดังกล่าวอาจพออธิบายให้เราเห็นภาพของการยอมรับความจริงได้ชัดขึ้น เมื่อพยายามจนสุดทุกทางแล้ว แต่ยังไม่ถึงเป้าหมาย การหยุดพยายามและเดินหน้าต่อในเส้นทางอื่น ย่อมไม่ใช่การยอมแพ้ แต่เป็นการยอมรับความจริงว่า โลกไม่ได้หยิบยื่นโอกาสนั้นให้กับเรา และหากยังดื้อดึง ไม่ยอมรับ ก็อาจทำให้เราเสียเวลาในชีวิตที่มีอย่างจำกัดไปกับสิ่งที่ไม่มีวันเป็นไปได้  

ความจริงก็คือ คำกล่าวที่ว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น อาจไม่ได้เป็นจริงสำหรับทุกคนเสมอไป ความพยายามเป็นสิ่งดี แต่ความสำเร็จนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง เพราะปัจจัยที่จะทำให้คนเราประสบความสำเร็จตามเป้าหมาย ไม่ได้มีแค่ความพยายามของเราเท่านั้น แต่ยังประกอบไปด้วยปัจจัยภายนอกต่างๆ ที่ควบคุมไม่ได้ หากพยายามแล้ว ไม่สำเร็จ สิ่งที่สำคัญไม่น้อยไปกว่าความพยายามคือการรู้ว่าควรหยุดพยายามตอนไหน เพื่อยอมรับความจริงแล้วเดินหน้าต่อ

ขณะที่การยอมแพ้ เป็นการหยุดพยายาม หยุดเดินหน้า แล้วปล่อยชีวิตไปตามชะตากรรมโดยมีความกลัวและความสิ้นหวังเป็นแรงขับ ทั้งที่ไม่ได้เข้าใจสถานการณ์ต่างๆ ตามที่เป็นจริงเลย ต่างจากการยอมรับ ที่เกิดจากความเข้าใจสถานการณ์ต่างๆ มองเห็นปัญหา และมองหาทางเลือกอื่นๆ

โจน เคบัต-ซิน (Jon Kabat-Zinn) ศาสตราจารย์ชาวอเมริกันผู้ก่อตั้ง Stress Reduction Clinic and the Center for Mindfulness in Medicine อธิบายไว้ว่า การยอมรับ ไม่เหมือนกับการยอมจำนนหรือยอมแพ้ เพราะการยอมรับต้องใช้ความเข้มแข็งทางใจมหาศาล โดยเฉพาะเมื่อสิ่งที่เราต้องยอมรับนั้นเป็นสิ่งที่เราไม่พึงพอใจ เมื่อยอมรับแล้วก็ต้องใช้สติปัญญา กำลังใจในการดำเนินการอย่างชาญฉลาดเพื่อให้ชีวิตไปต่อได้ ด้วยสภาพแวดล้อมและทรัพยากรที่มีอยู่ ทั้งทางกายและทางใจ เพื่อเยียวยา ปรับเปลี่ยนไปสู่สิ่งที่เหมาะสมตามความเป็นจริง 

การยอมรับจึงไม่ได้หมายความว่าเราอ่อนแอ แต่หมายถึงเรากำลังเปิดโอกาสให้ตัวเองได้ค้นพบหนทางใหม่ๆ และเป็นการเลือกที่จะสู้ต่อในแบบที่ไม่ฝืนธรรมชาติของตนเอง