ความรักและความรู้สึกดีๆ ที่ได้รับจากการวาดการ์ตูนให้เพื่อนนั่นเอง เป็นแรงผลักดันส่งให้
เด็กชายตั้มตัดสินใจไปดินแดนแห่งการ์ตูนมังงะ ณ ประเทศญี่ปุ่น

“ผมขอพ่อแม่ไปเรียนที่ประเทศญี่ปุ่นตั้งแต่ม.ปลาย เพราะเราแอบเล็งคณะเขียนการ์ตูนที่ญี่ปุ่นไว้”

คณะที่ตั้มพูดถึงคือคณะ Story Manga Faculty ของมหาวิทยาลัย Kyoto Seika University
คณะในฝันของเหล่านักเขียนมังงะ

“ตอนนั้นผมกับพ่อแม่ทะเลาะกันใหญ่โต ผมประท้วงไม่คุยกับเขาเป็นเดือนเลย เพราะเขาอยากให้เราเรียนอีกโรงเรียนหนึ่ง แต่เราคิดไว้แล้วว่าต้องไปเรียนที่ญี่ปุ่นตั้งแต่ม.ปลายเพื่อปรับภาษาก่อน
แล้วค่อยพยายามเข้าคณะนี้ให้ได้ จำไม่ได้เหมือนกันว่าสุดท้ายทำไมเขายอมให้ไป แต่จำได้ว่า
เราบิดเบือนความจริงนิดหน่อย เราบอกเขาว่าจะไปเรียนศิลปะ เรียนดีไซน์ เพราะเขาอาจจะไม่เข้าใจว่าเขียนการ์ตูนจะเป็นอาชีพได้ยังไง เราไปบอกความจริงว่า จะเรียนเขียนการ์ตูนเอาตอนวันสอบเข้ามหา’ลัย เขางงกันใหญ่เลย แต่สุดท้ายก็ยอมอีก” 

ตั้มผ่านความทุลักทุเล ทั้งจากการเข้าเรียนม.ปลาย และการทำความเข้าใจกับพ่อแม่ มาจนถึงวันสอบ
ชี้ชะตา การสอบดำเนินไปอย่างดุเดือด เพราะนี่คือคณะในฝันของเหล่านักเขียนมังงะเป็นพันๆ ชีวิต แต่สุดท้ายตั้มก็สอบติด ได้เรียนคณะในฝันสมใจ 

เราชวนคุยต่อถึงเรื่องชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ตั้มตอบแบบยังจำรายละเอียดได้เป็นอย่างดี

“ข้อดีของที่นี่คือการเรียนการสอนของเขาไปสุดมาก เนื้อหาลึกมาก และเขาก็พาคนเก่งๆ มาสอน
ผมเคยได้เรียนกับคนที่เขียนการ์ตูนวาย (Y) เรื่องแรกๆ ของญี่ปุ่น เป็นหนึ่งในคนที่ทำให้เกิด
กระแสวายในญี่ปุ่นเลย” 

แต่ผ่านไปได้ 1 ปี ตั้มก็เริ่มเผชิญกับความรู้สึกแปลกแยกที่ทำให้เขารู้สึกว่า ที่นี่อาจจะไม่ใช่ที่ของเขา 

“เวลาวาดการ์ตูนผมจะพยายามใส่ปรัชญาอะไรบางอย่างเข้าไป แล้วเราก็ชอบวาดตัวละครแบบบื้อๆ ซึ่งมันไม่สนุกเอาซะเลย มันน่าเบื่อ อาจารย์พูดกับผมว่า เฮ้ย ดีนะ แต่มันไม่สนุก มันขายไม่ได้
พอขายไม่ได้เธอก็จะเลี้ยงชีพไม่ได้นะ ซึ่งมันก็ใช่แหละ แต่เราก็รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย เราไม่เข้าใจว่า
ทำไมเราจะต้องวาดการ์ตูนตามขนบ วาดตัวละครเป็นผู้ชายไฟแรงๆ มีความคิดว่า จะต้องทำความฝันให้เป็นจริง ลึกๆ เราหมั่นไส้ตัวละครแบบนั้นอะ มันจะอยากเก่งอะไรขนาดนั้น”  ตั้มหัวเราะ

“เรียนไปเรียนมาก็พบว่าเพื่อนทุกคนเก่งกว่าผมหมดเลย สมมติในห้องมี 60 คน เขาเก่งกว่าเรา
ไป 50 คนแล้ว มันท้อจนผมไปปรึกษาอาจารย์ เล่าให้เขาฟังว่า ผมติดปัญหาอะไรบ้าง ผมบอกเขาว่า ผมอยากเป็นนักเขียนการ์ตูนที่ญี่ปุ่นจริงๆ นะ ตอนนั้นอาจารย์เขาพูดกับเราตรงๆ ว่า คนญี่ปุ่น
จะทำอาชีพนี้ยังยากมาก นักเขียนต่างชาติมันก็มีกำแพง ไม่ใช่แค่กำแพงภาษา
แต่ยังมีกำแพงบางอย่างที่สังคมยังยอมรับได้ยาก”

“บวกกับหลายๆ ปัจจัยทำให้ผมรู้สึกว่าที่นี่อาจจะไม่ใช่ที่ของผม แถมตอนนั้นผมเกิดสภาวะความเหงาขั้นรุนแรง ถึงจะมีเพื่อนคนไทยอยู่บ้างก็เถอะ แต่ก็เรียนคนละคณะ ความรู้สึกไม่มีตัวตนในวัยเด็ก
ก็ย้อนกลับมา ผมว่ามันเจ็บปวดนะ มันเป็นชีวิตวัยรุ่นที่ไม่สนุกเอาซะเลย” 

เราฟังแล้วจินตนาการภาพตั้มในตอนนั้น วัยรุ่นคนหนึ่งเดินตามความฝันมาไกลถึงขนาดนี้
แต่กลับต้องเผชิญความจริงว่า ตอนนี้ตัวเองกำลังหลงทางและทำตัวตนหล่นหาย
เรานึกถึงภาพ SOMETIMES I GET CONFUSED WHAT’S MY TRUE COLOR.