มีความหมายต่อชีวิตเรามาก สำหรับการละคร เวลาคนพูดถึงละครหลายคนจะคิดถึงตอนเป็นโชว์แล้ว แต่ก่อนหน้านั้นมันมีการซ้อม ทำซ้ำ แบบฝึกหัดมากมายที่ช่วยเพิ่มพูนทักษะความเป็นมนุษย์ ซึ่งเป็นสิ่งที่โรงเรียนไม่ได้สอน โรงเรียนไม่ได้สอนให้เรารู้เนื้อรู้ตัว ไม่ได้สอนให้ลองหายใจหลายๆ แบบ ไม่ได้สอนเรื่องพลวัตการอยู่กันเป็นกลุ่ม (Group Dynamic) ซึ่งพอมีทักษะเหล่านี้มันทำให้เราตระหนักรู้ในตัวเองและเชื่อมโยงกับผู้อื่นได้ดีขึ้น  เรามีโฟกัสที่นิ่งและยาวนาน เรามีทักษะในการรับรู้ ส่งออก สื่อสาร เป็นทักษะที่วัยเด็กของเราไม่ได้ฝึกฝน นั่นคือพาร์ตการละคร 

ส่วนพาร์ตที่เป็นนักบำบัดพาเราไปอีกระดับหนึ่ง แต่ก่อนเราเป็นคนไม่ค่อยมีความเข้าอกเข้าใจ (Empathy) ไม่ค่อยแคร์คนอื่น และคิดว่าไม่เห็นจะต้องแคร์ด้วย แต่พอได้เข้าสู่โลกของนักบำบัดตอนเรียนปริญญาโท  เราได้ไปเรียนในที่ที่ห้อมล้อมด้วยอาจารย์ที่เป็นนักจิตบำบัด เพื่อนที่อยากเป็นนักจิตบำบัดมากๆ เราเหมือนอยู่ในดงของคนที่พร้อมจะอยากทำงานให้คนอื่น
เพราะฉะนั้นในแต่ละวัน ไม่ว่าจะทุกข์ทน ยากลำบาก หรือเกิดอะไรขึ้น การตอบสนองที่เราได้มันคือความเห็นอกเห็นใจและห่วงหาอาทร 

ถ้าอยู่เมืองไทยแล้วได้รับการปฏิบัติยังไง ที่นั่นคือคนละด้าน ประสบการณ์การนั้นผลักดันให้เราอยากจะฟังคนอื่นมากขึ้น อยากเอื้ออาทรขึ้น ไม่เชื่อความคิดตัดสินคนอื่น ทำให้เราเจออีกเวอร์ชันของตัวเราเองที่เราเคารพตัวเอง ภูมิใจในตัวเอง และมีการเลือกทางในการเลือกตอบสนองต่อโลกใบนี้ได้กว้างขึ้น 

การเป็นนักจิตบำบัดฝึกอีกหนึ่งทักษะที่ยิ่งใหญ่มากอีกอย่างหนึ่งสำหรับเรา คือ ทักษะพลอยยินดี ตอนเด็กๆ เราได้ยินคำนี้ในวิชาพระพุทธศาสนาแล้วไม่เคยเข้าใจจนได้มาเป็นนักจิตบำบัด เราเข้าใจการยินดีกับใครสักคนโดยไม่ต้องเอาตัวเองเป็นตัวตั้ง แล้วมันเป็นการฝึกที่ดีมากสำหรับศิลปินที่เคยเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางแบบเรา พอเราพลอยยินดีกับคนอื่นได้ ชีวิตก็สบายขึ้นเยอะ